Leestijd: 2 minuten. Afbeelding: Ayla Bonji

Report over VOLTT

VOLTT Loves Summer: waar tieners en rave-veteranen samen komen

Door Chloë Arkenbout op zondag 3 september 2017

Vooraan staat een jochie met strakke kaken en een zonnebril in een verliefde trance Charlotte de Witte te filmen terwijl op een afstand een man van een jaar of vijftig in een neon roze skinny jeans tevreden over het festivalterrein tuurt vanaf een container. Op VOLTT Loves Summer komen tieners die voor het eerst pillen hebben ontdekt en rave-veteranen samen. Dat is toch mooi? Ik vind dat mooi.

Dit jaar was het voor het eerst sinds 2014 weer mogelijk voor het festival publiek op de beruchte Helling te betreden. Deze iconische betonnen scheepsbouwhelling is typerend voor de industriële NDSM-werf en vormde de setting voor de mainstage. Thuis komen dus. Voor de VOLTT-fanatiekelingen althans. Ik moet namelijk bekennen dat het 2012 was, de laatste keer dat ik bij VOLTT heb gedanst. Ik kan me nog herinneren dat ik euforisch werd bij het horen van Marek Hemmann zijn ene hitje. Op de een of andere manier kwam er sindsdien elk jaar iets tussen.

Dit jaar was Hemmann weer van de partij maar mijn muzieksmaak heeft de afgelopen vijf jaar logischerwijze een ontwikkeling doorgemaakt. Waar ik vroeger gelokt werd door de headlines zijn het nu steeds vaker de artiesten die vroeger draaien waar ik naar uitkijk. Zoals Deadbeat en Antigone bijvoorbeeld, die helaas tegelijkertijd moeten draaien.

Ik werd op mijn 18e verliefd op Deadbeat zijn minimal dub in de X-Ray op Lowlands. Zijn set komt niet helemaal tot zijn recht op de Helling die nog zo leeg is dat de mensen die er wel zijn nog niet echt durven te dansen. In Shelter was dat een ander beschonken verhaal. Ik wil hem wel eens horen in De School (Luc Mastenbroek, let je op?). Iedereen blijkt bij de stage te staan waar de Franse Antigone zijn vreemde en organische geluiden loslaat.

Marcel Dettmann neemt het van hem over. Omdat hij relatief vroeg draait laat hij zijn wave-kant horen, zoals hij dat ook bij zijn openingsset op Dekmantel deed. Man man man, ik zou puur voor een wave-set van Dettmann al naar een festival gaan. Toch lijkt het alsof het publiek hoopt op zijn karakteristieke harde Ostgut Ton techno in plaats van dit subtielere, donkere, stuwende en tragere geluid. Wanneer Charlotte de Witte het overneemt gaat het publiek opeens wel los. Blijkbaar willen ze beuken.

Je kan het publiek plat noemen maar ik vind de mix van mensen fantastisch. Het is bewonderenswaardig dat VOLTT na al die jaren consistent hetzelfde trouwe publiek blijft trekken en tegelijkertijd een jong publiek nieuwsgierig maakt. Dat is best wel een prestatie in ons huidige festivallandschap en mag erkent worden. Voltt blijft ieders techno go-to en heeft daarmee een positie in de festivalmarkt verovert die nog jaren mee kan.