Leestijd: 2 minuten.
Nieuws
Paradigm Festival, uniek in zijn soort
Door Jackie de Korte op dinsdag 15 augustus 2017
Op school leerde ik over Unique Selling Points, maar ik begreep die materie nooit zo goed. Hoe kan een concept nog vernieuwend of uniek zijn? Alles is toch al een keer gedaan? Vooral qua festivals: een 'grensverleggende' techno-dj hier, megagezellige steenovenpizza-foodtruck daar – tsja, hoe kan je je ook onderscheiden als er in de zomer honderden festivals zijn in Nederland? Afgelopen weekend kon ik eindelijk mijn vinger leggen op de hippe marketingterm, want ik was op Paradigm Festival en heb nog nooit zoiets krankzinnig unieks meegemaakt.
“Dit zie je nergens,” hoor ik mezelf voor de vijfde keer verwonderd zeggen, terwijl m'n vrienden en ik gebukt door een tunnel van takken lopen. We staan middenin een bos met lichtgevende paddenstoelen aan onze voeten en even verderop liggen zo'n tien mensen innig verstrengeld te spacen in een tipi-achtig hutje. De avond valt als een donkere sluier over het voormalig Suikerunie Terrein, dat de Paradigm-organisatie sinds vorig jaar heeft gepacht, en dj Call Super draait in Forest. Deze stage is hands down het vetste podium dat ik ooit heb gezien op een festival: je danst op een houten dek en bent omringd door een bos. Om de stage heen verdwaal je al bewegend op de beat in de talloze verstopplekjes tussen de bomen, de chillzones in de verste hoekjes, een paar wipwaps en een houten huis aan het uiteinde.
Deze bosstage is slechts een onderdeel van het terrein; zo is er een podium opgebouwd uit containers, pronkt er elders een spinachtige stage en schuilen feestgangers verderop in een romneyloods voor de regen. Het weer bleek het enige minpunt dit weekend, maar aan de rand van het terrein staat ook nog eens het Zeefgebouw: een oude fabriek waar het festival na middernacht verdergaat en de bezoeker niks meekrijgt van die snijdende kou en zeikregen.
Drie dagen en nachten lang vormden al deze plekken op het voormalig Suikerunie Terrein, vlakbij het centraal station van Groningen, één grote technospeeltuin voor volwassenen. Artiesten als Richie Hawtin, ROD en Mano Le Tough stonden met tientallen anderen achter de knoppen, maar de krankzinnig goede sfeer en talloze kunstzinnige decoraties gaven Paradigm Festival pas écht inhoud. In het Zeefgebouw was er bijvoorbeeld één grote zaal verbouwd tot de allergrootste chill-out area die ik ooit heb gezien. Tientallen knusse banken stonden om twee metersgrote springkussens opgesteld en elk denkbaar zitplekje werd opgevuld door feestgangers, die massaal aan ballonnen lurkten en wederom innig verstrengeld lagen.
De afwisseling die Paradigm bood – overdag verdwalen op het grootse buitenterrein en 's nachts dansen en chillen in het Zeefgebouw – maakte van het festival één lang feestweekend. Het voelde nooit te lang, te saai, te eentonig: juist door alle kunst, sfeer en onverwoestbare bezoekers bleef het festival onverminderd gaande. Het grootse terrein blijft de komende jaren in handen van Paradigm en waarschijnlijk wordt de aankleding met de editie mooier, beter, uitzinniger. Dat is precies de reden dat ik nu al zin heb in volgend jaar; de beste Unique Selling Point ooit als je het mij vraagt.
