Leestijd: 2 minuten.
Nieuws
Hypocriet
Door Laura Boog Posada op vrijdag 18 september 2015
Ik drink mijn derde Zweigelt op. Met de minuut word ik vager en helderder tegelijkertijd. Ik bestel mijn vierde voor ik de derde op heb. Ik maak mezelf wijs dat het om de smaak gaat, en niet om het effect. Ik drink dit wijntje zo makkelijk weg, niet omdat het mij mijn realiteit doet vergeten, maar puur omdat het kwaliteit is. Het is een culturele toevoeging en het doet me goed, geen slecht. Echt niet. Ik lach harder dan ik zou moeten en dans op liedjes die ik haat. Op het moment dat ik naar de wc ga en tegen mezelf begin te praten, stel ik dat dit een verrijking is van mijn geest. Wanneer ik ongepaste opmerkingen maak, besluit ik dat dit expres is en om het uitdagen van de tegenstander gaat. “Mensen zijn zo hypocriet”, voeg ik aan de sociologische discussie toe met een dubbele tong. Ik doelde hier op mensen, maar natuurlijk niet op ons.
Onderweg voel ik mij even niet lekker en besluit ik te stoppen, "ik heb iets verkeerds gegeten" schiet door mijn hoofd wanneer ik boven de vuilnisbak in het westerpark hang.
Ik lach harder dan ik zou moeten en dans op liedjes die ik haat.
Ik pak de fiets weer en rijd langs het Centraal Station. In de hoop een sigaret te bietsen stop ik bij een bushalte. Ik spreek de geknielde jongen aan in de bushalte; of hij asjeblieft een sigaret voor me heeft. Zo in mijn eigen verslaving gevangen, merk ik de situatie van de jongen niet op. Ik vraag nog een keer: "Heb je een sigaret?” Hij hoort me niet. Hij kijkt naar de grond en mompelt dat hij niet rookt.
Wanneer ik hem water aanbied, schudt hij ongelovig zijn hoofd. Niks zal hem helpen. Ik dring aan en hij drinkt wat van mijn flesje met ‘You never drink alone’ tekst erop. Hij geeft over. Ik ben in een nieuwsgierige bui en vraag wat hij heeft gedronken. “Weinig”, antwoordt hij. “2 flessen: 1 fles bacardi razz en nog iets met de kleur rood." Ik lach en bied hem nog wat water aan. Ik heb medelijden: “Hoe heeft hij het zo ver laten komen?”
Ik loop naar hem toe en verlies bijna mijn evenwicht. “Te weinig gegeten”, komt er in me op. Ik kijk op de jongen neer en zie dat hij zijn hoofd nog tussen zijn benen heeft. “Wat is hij ver heen”, stroomt er door mijn hoofd wanneer ik mijn fiets van de vloer raap en naar huis zigzag.
Laura Boog Posada
Laura is half Spaans, zeikt graag, maar zet nog liever kleine, dagelijkse gebeurtenissen in een ander licht. Haar stukjes gaan over de maatschappij; hoe die werkt, hoe wij die zien, zouden moeten zien of juist nooit zullen zien.
