Leestijd: 3 minuten. Afbeelding: Kirsten van Santen
Report over SWF
Het Havenpark staat SWF wel
Door Dena Nysten op donderdag 22 augustus 2019
Dansschoenen uit de kast, lach op het gezicht, een kleine regenpocho in de tas en een hart vol enthousiasme. SWF we zijn er klaar voor. Op 17 augustus was het zo ver. De zevende editie kende bovendien een line-up om van te smullen. Some namedropping: The Martinez Brothers, Pan-Pot, Kölsch, Tale Of Us, Len Faki en Hot Since 82. Niet niks nee.
Wie het oude vertrouwde STRAF_WERK Festival gewend was moest misschien even twee keer met zijn ogen knipperen, want ze kwamen dit jaar met een heel nieuw stagedesign én een nieuwe locatie. Blijburg maakt dit jaar plaats voor het grotere Havenpark.
De meeste nieuwe stages geven meteen een zomerse sfeer mee – iets dat duidelijk is doorgepakt vanuit de oude ‘strandlocatie’. Palmbomen, veel hout, een paar lampionnetjes en je hebt – met een drankje met gummybeertjes van de Lipton cocktailbar in je hand – meteen een tropisch gevoel. Perfect voor de kleurrijke outfits (Hawaii-bloesje hier, vrolijke croptop daar, hoedje erbij) die zelfs op deze bewolkte dag rondlopen op het festival. De technostage The Hideout zag er iets minder kleurrijk uit. Maarja, techno hè.
We lopen het terrein binnen op het moment dat Hot Since 82 heel het publiek gek maakt met zijn set. Iedereen zit er al lekker in en de grote regenbui is overgevlogen naar Lowlands (sorry). Met een drankje in mijn hand sta ik tevreden te genieten terwijl de dj – die ik net al noemde – wordt gewaarschuwd dat hij moet stoppen om Kölsch over te laten nemen. Hij lijkt stiekem minstens net zo tevreden als ik, aangezien hij besluit om nog een kwartier door te draaien. Er is een connectie tussen de dj en het publiek voelbaar, een fenomeen dat normaliter alleen bij intieme clubsets te ervaren is. Eindigen met een knal, kippenvel en een groot applaus wanneer het stokje wordt overgedragen.
Even denk ik terug aan de oude vertrouwde avonden met Route 94 en Tsepo in de Marktkantine. Nostalgie. Wat is de organisatie en het concept gegroeid sinds toen. Daar waar er vroeger voornamelijk house/techhouse en deephouse dj’s op de programmering stonden zijn ook de grotere techno-namen inmiddels niet meer weg te denken van het affiche. Bigger, better, breder. Dat geldt overigens ook voor de randprogrammering, waar je tussen het feesten door even een potje kunt sjoelen (dat spel met die houten rondjes) of jezelf kunt terugtrekken in de tipi tenten.
Het festival telt dit jaar 7 stages met elk een andere sfeer. Zoals gewoonlijk lopen wij weer het hele terrein af en nemen we overal een kijkje. Opvallend is de Bacardi stage, waar door Philou Louzolo wat sfeer verhogende tunes over het publiek uitrolt. Een dansje met een paar onbekenden voelt hier dan ook als thuiskomen. Van de ‘groovy’ beats van de Bacardi stage gaan we naar The Hideout, a.k.a. ‘de technotent’ (zo noemen we het op het terrein gewoon, wel zo makkelijk voor in de groepsapps). Len Faki knalt het dak van de tent er bijna af, terwijl zodra je buiten komt de vocals van de melodische set van Kölsch te horen zijn. De programmering van SWF bedient dit jaar vrijwel alle subgenres binnen de (deep)house- en technoscene. Fast forward naar ons hoogtepunt van de dag: Pan-Pot. Wat hebben deze mannen weer gezorgd voor een perfecte afsluiter.
SWF, bedankt voor de muzikale climax en de fijne mensen. Ik hoop dat je je nog veel jaren met ons mee ontwikkelt, maar wordt alsjeblieft niet té groot. Het intieme gevoel tussen de dj’s en het publiek maakt jullie toch wel uniek. Tot volgend jaar.
Foto's door: Kirsten van Santen
