Leestijd: 2 minuten. Afbeelding: Jitske Nap
Report over BetonCentrale Festival
De beste 12 September van het jaar
Door Lotte den Toonder op woensdag 16 september 2015
Zaterdagochtend. Zo’n ochtend waarop je even op gang moet komen. Even je bed uittrekken, de (koffie)kop leegmaken en de dag starten. Betoncentrale stond op mijn planning en ik was van plan mijn dag optimaal benutten. Een goed begin is het stoppen met het halve werk, denk ik altijd maar. Na mijn fietstocht naar Noord, kwam ik aan op het bijzondere, industriële dóch betonloze festivalterrein. Het was rustig en, ondanks de fifty shades of grey, was de sfeer goed en relaxed. Het aanwezige volk verspreidde zich door het zand naar verschillende rustplekken. Ik strompelde lekker rond en zocht een mooi plekje tussen de schelpjes aan het water om mijn croissant met jam naar binnen te werken.
De rust bleef best een tijd over het terrein hangen en de enige danspassen die tot dusver werden uitgevoerd, waren: (1) de subtiele knieknikjesmove, (2) de ritmische beenklapjesdans en (3) de bijzetpas (links, zet bij, rechts, zet bij). Gelukkig kwam het publiek wat los toen Carlos Valdes er even een mix van sexy grooves uit de draaitafel gooide. Heupjes werden soepeler en bounceten mee op de gevarieerde set. Hierna nam XDB het van Carlos over. Diepe soulvolle detroithouse en rauwe analoog klinkende techno verspreidde zich over het terrein.
Naast house en techno, was er dit jaar ook een flinke dosis disco aan Betoncentrale toegevoegd. En daar was ik nou precies aan toe. Funky beats knalden van de kleine discostage die gehost werd door de Amsterdamse organisatie ‘Heat’. Even lekker swingen op de vrolijke platen van Calypso Steve, dat wilde ik wel na het semi-tamme gebounce op techno deuntjes. Doordat het festivalterrein redelijk klein was, was de sfeer intiem en gezellig, maar het had ook z’n keerpunt. De vreemdste mixen kwamen tot stand doordat de muziek van de ene stage te horen was op de andere. Is het disco? Is het techno? Is het house? Het is aritmische distechhouse!
Een ander puntje was, jawel, de hoeveelheid aanwezige Dixi’s. Al die mensen met gilles de la toilette veroorzaakten eindeloze rijen die maar niet in beweging leken te komen. Een paar hokken erbij en iedereen is blij. Blij werd ik wel toen ik een geheime stage ontdekte waar foute hitjes en R&B werd gedraaid. Van ‘Murder she wrote’ naar ‘dansplaat’: aoh, op deze plaatjes kon ik de hele nácht doordansen.
Deed ik niet, want die ‘Tomorrow is now, kid’ stage was ook de moeite waard. Die tent stond vol met mensen die los gingen op de muziek van Alex Salvador & Daan Groeneveld. En ik gaf ze groot gelijk, want die gasten maakten er een lekker feestje van. Ik sloot mijn dag af op de centrale stage waar DJ Bone erop los hakte met een meedogenloze Detroit technomix. De miezer was begonnen, maar ik maakte me er niet druk om. Voor elke boze minuut, verlies je immers 60 seconden geluk.
Al met al was het een goed festival met een prima vibe, maar met een IETS te laag feestgehalte. Zoals geciteerd van verscheidene Betoncentralegangers, was het ‘Mellowyellow’, was ‘wodka ACHT FOCKING EURO’, ‘miste het een sausje’, maar was het wel ‘super cosy’ en ‘te geil’. Gelukkig had ik een pakje met plakjes kipfilet in mijn tas om verscheidene feestgangers weer op te laden voor de volgende avontuurtjes in de avonduurtjes.
